Grupa II/D (Nickel–Strunz / Strunz 2025) – Siarczki metali o stosunku M:S = 3:4 i 2:3 obejmuje związki, w których liczba kationów metali (M) do anionów siarki (S) wynosi odpowiednio 3:4 lub 2:3; w obrębie działu wyróżnia się podgrupy
- 2.DA (M:S = 3:4),
- 2.DB (M:S = 2:3)
- 2.DC (zmienny M:S).
Do 2.DA należą tzw. „tiospinele” o typie strukturalnym zbliżonym do spinele, np. carrollit (CuCo₂S₄), linnaeite (Co₃S₄), polydymit (Ni₃S₄), greigit (Fe₃S₄) czy daubreelit (FeCr₂S₄). Minerały te są zwykle nieprzezroczyste, o metalicznym połysku, wysokiej gęstości; powstają głównie w środowiskach magmowych (maficzno-ultrazasadowych) i hydrotermalnych, często towarzysząc rudom Ni–Co–Cu.
Podgrupa 2.DB (M:S = 2:3) obejmuje m.in. klasyczne siarczki i selenki półmetali, takie jak antymonit/stibnit (Sb₂S₃), metastibnit (Sb₂S₃ – polimorf), bizmutenit (Bi₂S₃), guanajuatyt (Bi₂Se₃) czy ottemannit (Sn₂S₃). Wiele z nich ma znaczenie surowcowe (np. stibnit jako główna ruda antymonu) i powstaje w żyłach hydrotermalnych w szerokim zakresie temperatur. Podsumowując, dział 2.D grupuje „metalicznie ubogie” siarczki między klasycznymi proporcjami 1:1 a 1:2, porządkując je według relacji M:S oraz typu struktury.